Budowę gmachu szkoły – oddanego potem do użytku jesienią 1927 r. – postanowiono już u progu 1925 r. Materiały gromadzono już wcześniej, a przygotowaniami do budowy zajmowała się specjalna komisja pod przewodnictwem ówczesnego burmistrza, Feliksa Dziadkiewicza
Andrzej Wójcicki
Od niepamiętnych czasów w Kłobucku istniała szkoła, najpierw elementarna, a po odzyskaniu niepodległości, od 1919 roku, 7-klasowa szkoła powszechna. Do roku 1910 kierownikiem szkoły był Michał Sebyła – ojciec poety Władysława Sebyły. Po nim szkołą kierował Kazimierz Bilski. W roku 1919 stanowisko kierownika szkoły objął Brunon Zając. Jego staraniem w 1921 r. w Kłobucku utworzona została druga 7-klasowa szkoła powszechna – żeńska. Kierownictwo tej szkoły objęła Helena Zając. Szkoła ta mieściła się w drewnianym 3-izbowym budynku folwarcznym przy ul. Szkolnej 1 i w starym 2-izbowym budynku szkolnym przy ul. 3-Maja. Po Helenie Zającowej stanowisko kierownika szkoły powierzono Annie Krupskiej, a następnie w roku 1926 objął je Władysław Fryga.
Budowa nowej szkoły
Tuż po utworzeniu drugiej szkoły w Kłobucku rada miejska powołała specjalną komisję do spraw budowy nowej szkoły pod przewodnictwem burmistrza Feliksa Dziadkiewicza. Z powodu trudnej sytuacji finansowej miasta decyzję o rozpoczęciu budowy szkoły rada miejska podjęła dopiero 25 stycznia 1925 r., ustanawiając następującą uchwałę:
„Wobec tego, że istniejąca w mieście Kłobucku 7-klasowa szkoła powszechna z powodu zupełnego braku wolnych mieszkań mieści się w kilku wynajętych w różnych punktach miasta lokalach, i do tego jeszcze zupełnie na ten cel nieodpowiednich, co bardzo ujemnie wpływa na naukę i zdrowotność dzieci, oraz z uwagi, że materiał do budowy własnego gmachu szkolnego już w potrzebnej ilości zakupiony i zwieziony bardzo się niszczy, Rada Miejska postanawia: do budowy własnego gmachu dla 7-klasowej szkoły powszechnej w Kłobucku przystąpić z wiosną 1925 r. Budowę wykonać sposobem gospodarczym i wg planu zatwierdzonego w 1923 r. przez Ministerstwo Robót Publicznych i Oświecenia Publicznego. Gmach wybudować na wydzierżawionym od Skarbu Państwa placu pod nazwą Osiedle państwowego folwarku „Kłobuck”, prawo której to budowy zagwarantowane jest w umowie zawartej z kontrolerem Majątków Państwowych przy Województwie Kieleckim”.
Budynek szkoły z 11 salami lekcyjnymi został wybudowany przez miejscową firmę budowlaną i oddany do użytku jesienią 1927 r. Na budowę miasto zaciągnęło pożyczkę z Banku Gospodarstwa Krajowego w sumie 40 tys. zł. Otrzymano także pożyczkę z Kuratorium Szkolnego Krakowskiego.
W 1931 r., decyzją Kuratorium Okręgu Szkolnego w Krakowie, prawdopodobnie ze względów oszczędnościowych połączono szkoły powszechne nr 1 i nr 2 w Kłobucku w jeden organizm szkolny. Utworzono z nich 7-klasową szkołę powszechną z 24 nauczycielami. W roku szkolnym 1935/36 w szkole było 26 oddziałów. Kierownikiem placówki był Władysław Fryga. Taki stan trwał do roku szkolnego 1936/37, kiedy to 7-klasowa szkoła powszechna, w myśl Jędrzejewiczowskiej reformy oświaty, uległa gruntownej reorganizacji. Przywrócono dawne, sprzed 1930 r., nazwy szkoły: 7-klasowa Szkoła Powszechna nr 1 i 7-klasowa Publiczna Szkoła nr 2 w Kłobucku. Mieściły się ONE w budynkach jak w roku 1930. Kierownikiem szkoły nr 2 został Władysław Fryga. Liczyła ona 16 oddziałów, a uczyło w niej 13 nauczycieli.
W szkole nr 2 miała siedzibę Miejska Biblioteka Publiczna im. Feliksa Wolskiego, zawierająca około 4200 tytułów książek. Księgozbiór ten został przekazany na cel publiczny miasta przez miejscowego sędziego pokoju Feliksa Wolskiego.
Trudne wojenne lata
Do rozpoczęcia nowego roku szkolnego 1939/40 nie doszło. Wybuchła wojna. W budynku szkoły nr 2 zakwaterowane zostało wojsko najeźdźcy. Nauka nie odbywała się do końca 1939 r. Szkoły zostały przez hitlerowców zdemolowane, książki z biblioteki publicznej zostały spalone na dziedzińcu szkolnym. Pomoce naukowe i obrazy ze ścian zostały zniszczone. Nauka rozpoczęła się dopiero na wiosnę 1940 r. i trwała do wakacji. Z programu nauczania usunięto historię i geografię, a liczba godzin lekcyjnych innych przedmiotów została zredukowana. W szkołach prowadzonych przez władze niemieckie zatrudnionych zostało tylko czworo kłobuckich nauczycieli: Stanisława Krupska, Wilhelmina Klepacz, Helena Obrycka i Jan Nowak. Pozostali nauczyciele byli Ślązakami bardzo słabo znającymi język polski. Oprócz organizowania obowiązkowych zajęć dla części dzieci i młodzieży polskiej w szkole niemieckiej prawie wszyscy polscy nauczyciele zamieszkali w Kłobucku brali udział w tajnym nauczaniu.
Po wyzwoleniu Kłobucka 17 stycznia 1945 r. mieszkający tu nauczyciele niezwłocznie przystąpili do uruchomienia szkół i rozpoczęcia nauki. W lutym rozpoczęto rok szkolny.
W czasie przechodzenia przez Kłobuck frontu uszkodzeniu przez niemieckie lotnictwo uległ dach szkoły nr 2. Został on szybko doraźnie zabezpieczony, aby placówka mogła zacząć funkcjonować. Jej kierownikiem został, jak przed wojną, Władysław Fryga. Do pracy w tej szkole zgłosiło się 6 nauczycieli. W dniu rozpoczęcia nowego roku szkolnego, 1 października 1945 r., liczba uczniów w szkole wynosiła 640, a zatrudnionych było już 13 nauczycieli. Pod koniec lat 50. staraniem ówczesnego kierownika szkoły Józefa Suchańskiego szkoła nr 2 została przebudowana. Powiększyła się liczba pomieszczeń lekcyjnych, wybudowana została sala gimnastyczna i świetlica.
Facebook
YouTube
RSS